Dwunasty Śpiewnik domowy, Warszawa 1910

Serce moje powiedz czemu 
Zawsze tęsknisz po dawnemu?
Zawsze kochasz ludzi
Znosisz bole i zawody:
Czyż ta miłość bez nagrody
Ciebie nie ostudzi?

Nie ostudzą mnie zawody
Bo nie żądam ja nagrody
Za moje cierpienia,
Bo w cierpieniach są rozkosze,
I te bole, które znoszę,
Miłość opromienia.

Nie zawiodą mnie nadzieje
Bo i dla mnie zajaśnieje
Choć dzionek rozkoszy,
Bo i ze mną, choć w niedoli,
Jedno serce się zespoli,
I smutki rozproszy.

sł. Antoni Kolankowski