Utwór na orkiestrę smyczkową z 1988 roku wpisuje się w nurt twórczości kompozytora inspirowany folklorem góralskim, ale równocześnie nawiązuje także do minimalizmu. Jego chorałowy charakter podkreśla jednolite, rozciągnięte w czasie, niemal hipnotyczne brzmienie smyczków z dużymi kontrastami brzmieniowymi i dynamicznymi. Jest on w zasadzie cyklem trzech preludiów wykonywanych attaca (bez przerwy): Dolce quito, Misterioso, Piu largo.